30/6/2019
Laatste voorbereidingen, kijken of deze pagina ook mobiel bij is te houden enzo. Over een week zitten we in de trein naar Peking. We proberen onderweg her en der wat materiaal in deze digitale plakboek te zetten. Om jullie te vermaken en ook onszelf.

De reacties zijn aangezet. Mocht je wat moois te melden hebben en er geen probleem mee hebben dat wildvreemden je reactie zien: ga gerust je gang!

Naar Moskou

Wat zou je willen schrijven over een treinrit door Duitsland? Dat iedereen Duits praat? Dat er veel metal t-shirts in de trein zijn? Dat heel veel mensen aan het bier zijn om 11 uur in de ochtend? Ik schrijf liever dat de tafel van de buurvrouw binnen een half uur gebombardeerd werd tot spelletjestafel. 

Moskou

Een paar dagen zal niet genoeg zijn om de grootste stad van Europa te snappen. Moskou kwam me ontspannener en vriendelijker over dan ik had verwacht, vergeleken met andere Oost-Europese steden. Metro’s als paleizen maar ook overal detectiepoortjes bewaking en camera’s. De schrik zit er nog goed in. Eigenlijk vooral de dingen doen die met kinderen goed te doen zijn. Het Kremlin bijvoorbeeld, dat zijn traditioneel Russische wachtrij meer dan waard was.

Moskou – Tasjkent

Een krakende jaren 60 of 70 sovjet-trein. Attributen:

White Chevrolet Country

De vochtinname van ons vieren is tegen de 20 liter per dag bij een temperatuur ergens tussen de 40 en 50°. Lokaal worden hier chevrolets gemaakt en witte auto’s blijven koeler. Je zou wel gek zijn om met deze temperaturen iets anders te kopen. 

Water vloeit volgens de wet van de zwaartekracht. In Oezbekistan vloeit verkeer ook. Maar dan volgens geveel eigen wetten. Een pezige jongen met gebutste taxi reed ons voor een euro naar de andere kant van de stad. Met een stevig tempo.

We kregen bijna de slappe lach terwijl mijn tenen verkrampten in mijn slippers. Een grijns van oor tor oor: Samarkand traffic. In Rome rijden taxi’s beschaafd…

Het huis van Ramilya en Jaffar was een kleine oase in snikheet Samarkand. Een huis rond een binnentuin met een mini zwembad. In mum van tijd zaten we in de schaduw aan tafel pnder de druivenranken en fruitbomen met wat eten en vers fruit. Met name Ramylia was zo verzorgend. Ook in bijvoorbeeld de trein merk je dat ze hier de kunst van het delen begrijpen. In mum van tijd heb je een gesprek met een groepje conducteurs en word je voorzien van bijvoorbeeld gedroogd fruit en wodka. De kast van Jaffar was ook interessant: goed gevuld met flessen sterke drank. Aan de buitenkant hangen allerlei gebedssnoeren. Dat is ongeveer wel wat ik me zou voorstellen bij de combinatie islam en Rusland.

Foto’s  kunnen niet echt uitdrukken hoe kolossaal Registan, het oude centrum van Samarkand, is. Een grote laatmiddeleeuwse kostschool, een soort orientaalse Zweinstein met moskee en ambachtsschool. Na diverse aardbevingen in een continue staat van restauratie

In de avonden was er een grote lichtshow. Een choreografie van kleuren op mierenzoete muziek. Voor Jasmijn volgens mij het absolute hoogtepunt van Samarkand. De volgende avond moest en zou ze weer. Het grote wens van Tristan was rijden in eengele taxi. En dat was ook gelukt, ondanks de hartverzakking.

Almaty

Memorabel is we het graf van de onbekende soldaat zeker. Een heel plein met kolossale communistische beeldhouwwerken als één groot monument. Behalve eeuwige vlam ook met eeuwige muziek

Het allerfijnste aan Almaty was toch wel het slapen in een yurt in de bergen aan een riviertje. Even geen steden of treinen

Xinyang is a good pace

Een nachttrein met zes wagons brengt ons de grens met China over. De trein is een soort spooktrein. De restauratiewagen is dicht, net als de andere wagons en in de trein zitten slechts zes medepassagiers. Een Zwitser, een Texaan en een ander Nederlands gezin Sandra Arjen Frida Jahoudi. Meteen praktisch de eerste toeristen die we sinds Moskou tegenkomen. Ürümchi is de overstap bestemming. Veel in het nieuws de laatste tijd omdat de activistische Oeigoeren hun leven niet zeker zijn hier. De afgelopen 24 uur waren dan ook interessant en niet heel erg ontspannen -edit: Heel China ervoeren als interessant. En nee, zeker niet ontspannen- Een indrukwekkende hoeveelheid prikkeldraad, grenswachten met wapenstokken, honden en een drie uur durende grensovergang, met een zich schijnbaar eeuwig herhalende paspoortencontrole. 

In Ürümchi hebben we nog net een middag voor een excursie. Net tijd om ons in sneltreinvaart door een museum te laten gidsen en een aangeharkte bazaar te bekijken. Zeker in het buitenlander-arme Westen zijn wij de attractie. Met Jasmijn en Tristan als schattigheidsbonus. Een fotograaf sloft intussen bijna onzichtbaar voor ons uit. Kennelijk goed om ook even wat èchte buitenlanders in de brochure te prakken. Her en der zijn er verkeersborden van Arabische tekens voorzien, intussen zijn er wat mooie manifestaties voor een groot portret van Xi. Alle winkels zijn aangegeven in het Chinees, muziek, eten, alles. De veiligheidsmaatregelen in moskou waren indrukwekkend, Ürümchi is de overtreffende trap. Overal politie, schilden, wapenstokken.

Off topic, maar handig om te weten als je in China bent: Breng je eigen toiletpapier mee als je bijvoorbeeld naar het museum of uit eten gaat. 

Vooral in het Noordoosten veel gezien, maar ook wel op andere plekken. Complete steden die nog steeds uit de grond gestampt worden, tig dezefde torens tegelijk, tig verdiepingen hoog. Naar ik aanneem met als idee om het lege Westen als hub een soort boost te geven voor de Nieuwe Zijderoute. Een spoorwegnetwerk met Europa als eindbestemming. Een Chinese Mongoliër op het station die open en vrijuit sprak, vertelde me dat een normaal mens om deze reden niet in vrije wil daar wil wonen. Hoe de vork wekelijk de steel zit blijft me een raadsel. Xinyang is a good place.

Ürümchi Xian

We zagen een beetje op tegen de rit van Ürümchi naar Xian. Een etmaal in een 6 persoons cabine met harde matrassen. We hadden ons ingesteld op twee paar starende ogen van medereizigers. Het werd veel vermoeiender en tegelijk veel gezelliger. Twee andere bedden werden bezet door twee deelnemers voor de wiskunde olinpiade in Singapore en binnen een uur verplaatste het sociale leven zich naar onze coupe en zaten we te kaarten met 13 jarige bollebozen die behoorlijk Engels praten of anders wel Rubik’s kubus in een paar seconden konden oplossen. De ochtend daarop werden we gewekt door piano muzak in de coupe voor de echte Oost-Aziatische feel. Een beetje persoonlijke ruimte was er niet die reis, maar misschien is dat een onbekend begrip in China. 

Mierenhol

In Xian neergestreken. Carey, onze lieve gids die een kop groter is als Jasmijn, gidst ons door het terracotta leger. Misschien wel het vreemdste museum dat er bestaat: duizenden beelden van hetzelfde. Krijgers, boogschutters, paarden etc., allemaal op ware grootte. Allemaal met uniek en eigen gelaat gemodelleerd. We waren alleen niet echt ingesteld op de chinese schaal: de highlights worden vooral bezocht door vele miljoenen binnenlandse toeristen. Continu ben je onderdeel van een massieve stroom mensen. Om het wat draagbaarder te houden slaan we her en der wat programma over, zodat we in ieder geval de tijd hebben om (vooral lekker!) te eten. Met handen en voeten vegetarische hotpot bestellen, dat werk. Her en der zeer welkom bijgestaan door Google Translate. 

Peking

Met ruim 300km/u naar Peking gezoefd. Dat het ‘s zomers daar warm en plakkerig kan zijn, is bekend. We gingen er vanuit dat het wat aangenamer en koeler zou zijn dan in Oezbekistan. Plakkerige warmte heeft hier echter een nieuwe dimensie gekregen. De alomtegenwoordige paraplu’s snappen we. Goed tegen de zon en een regenjas heeft hier echt geen zin. 

We zijn neergestreken in een zeldzaam stukje stad. Ergens tussen een paar bewaarde nauwe steegjes, meer dan een eeuw geleden gebouwd als bankgebouw staat ons hotel. Nog nooit zoiets in het echt gezien. Allemaal kamers rond twee binnenpleintjes, lampionnen en houten hoekige versieringen. Een authentiek decor voor een ouderwetse kongfu film.